Sanılır ki, futbolcu olmak isteyen çocuklar sadece futbol oynayarak futbolcu olurlar. Oysa öyle değildir. Örneğin; Elim sende oynamadan koşmayı, Yakan top oynamadan alan kullanmayı, Mendil kapmaca oynamadan kaçmayı kovalamayı, Horoz dövüşü yapmadan mücadeleyi etmeyi, İstop oynamadan strateji geliştirmeyi yaşamayan çocuklara futbolu öğretirsiniz belki, ama asla oyun duygusunun tümünü ve oyun düşüncesinin tamamını futbola transfer etmeyi öğretemezsiniz.
Çünkü genel olarak duygular ve oyun duygusu farklı yaşamlar ve farklı oyunlar ile elde edilen ve içsel öğrenmelerdir. Çocuklar futbolu endüstriyel şekliyle iyi şekilde öğrenebilirler, ama mekanik bir futbol oynarlar ve bir şeyler hep eksik kalır. Çocuklar futbolu organik şekilde de çok iyi öğrenebilirler, ama duygularını kullanmayı ve duyguları işin içine katmayı pek öğrenemezler. eksik bir şeyler mutlaka olur. Onun içindir ki; çocuklar ilk çocukluk dönemlerine değin futbolu mutlaka doğal şekliyle yaşamamalı ve öğrenmelidirler. Bunun için çocuklar önce çocukluğunu tüm özellikleriyle ve gerekleriyle yaşamalıdırlar... Böyle yetişmiş çocukların futbolculuk dönemleri de daha özel daha yaratıcı ve daha insani olur... Gönüllerde kalan ve unutulmaz oyuncu oluşların ardında yaşanılmış gerçek çocuklu deneyimleri vardır çünkü... Örneğin; Puşkaş böyledir, De Stefano böyledir, Zidane böyledir. Rumenigge böyledir. Metin Oktay böyledir. Lefter böyledir. Baba Hakkı böyledir. Messi de böyledir... Bakınız büyük futbolculara ve efsanelere neredeyse hepsi böyledir. Günümüzde neden "büyük futbolcu" çıkmıyor veya yetişmiyor diye düşünenler olaya birazda bu açıdan bakmalıdırlar...
(Futbolda Altyapı Eğitimi)
