Dr. Uğur Özdağlı Uyarıyor: "Gıdanın Endüstrileşmesi, Çocuklarımızın Sessiz Dönüşümü ve Erken Ergenliğin Nedeni!"

Endüstriyel gıdaların rengârenk paketlerinin ardındaki karanlık tabloyu gözler önüne seren Özel Keşan Hastanesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanı Dr. Uğur Özdağlı, ambalaj kimyasalları ve hormon benzeri etkilerin kız çocuklarında ergenlik yaşını ortalama 9,5 yaşa indirmesinin psikososyal bir alarm olduğunu vurguladı.

Özel Keşan Hastanesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanı Dr. Uğur Özdağlı, açıklamasında şu ifadelere yer verdi:

“Görünmez Tehdit: Gıdanın Endüstrileşmesi ve Çocuklarımızın Sessiz Dönüşümü

Bir sabah fark etmeden sofralarımızın rengi değişti. Annemizin tencere yemeğinin yerini, ambalajı parlak; kokusu yapay ürünler aldı. Raf ömrü uzadı ama insan ömrü kısalmaya başladı. Ve biz, modern beslenmenin bedelini çocuklarımızın sağlığıyla ödemeye başladık.

Ultra-işlenmiş gıdalar: Renkli paketlerin ardındaki karanlık

Çocukluk çağı obezitesi Türkiye’de son 20 yılda iki katına çıktı. Nedeni sadece “fazla yemek” değil — yediğimizin ne olduğu. Hazır çorbalar, aromalı yoğurtlar, kahvaltılık gevrekler… Hepsi enerji yüklü ama besin değeri düşük.

UNICEF ve DSÖ verileri, ultra-işlenmiş gıda tüketimi arttıkça obezite ve erken ergenliğin de hızla arttığını söylüyor. Bu ürünler şeker, tuz, katkı ve doymuş yağla dolu bir biyokimyasal fırtına. Beyindeki açlık-tokluk dengesini bozuyor, bağımlılık etkisi yaratıyor. Bir porsiyon “çikolatalı gevrek”, gizli beş küp şeker anlamına geliyor.

Palm yağı: Bitkisel maskeli risk

“Bitkisel yağ içerir” yazısı güven veriyor gibi görünse de çoğu zaman bu palm yağı. Ucuza üretildiği için çikolata, bebek bisküvisi, margarin, kremalı ürünlerin hepsinde karşımıza çıkıyor. Palm yağı doymuş yağ oranı yüksek bir madde; kalp ve damar sistemini erken yaşta yoran bir faktör. Yüksek ısıda rafine edilirken 3-MCPD ve glisidil esterleri gibi kanserojen öncüller oluşabiliyor.

Avrupa çocuk ürünlerinde bu nedenle sınırlama getirdi; bizde ise hâlâ etikette “bitkisel yağ” yazıp geçiliyor. Türkiye’de tavuk üretiminde büyüme hormonu kullanılmıyor. Ama bu, sistemin masum olduğu anlamına gelmiyor.

Hayvanlar hızlı kilo alabilsin diye özel yem katkıları, antibiyotikler ve dar alan koşullarıyla büyüyor. Yani mesele hormon değil, biyolojik dengesizlik. Et ucuzladıkça, hayvanın ve insanın bedeni aynı anda bozuluyor.

Endüstriyel mısır ve şeker: Tatlı bir tuzak

Yüksek fruktozlu mısır şurubu (HFCS), neredeyse her tatlı ve içecekte karşımıza çıkıyor. Beyinde “doydum” sinyali göndermediği için çocuk içtikçe içiyor, yedikçe yiyor. Sonuç: yağlanan karaciğer, bozulmuş insülin dengesi, 8 yaşında tip 2 diyabet tanısı alan çocuklar. Bu tablo sessiz bir salgın hâline geldi.

GDO’lar: Bilim, belirsizlik ve etik

Avrupa Gıda Güvenliği Ajansı (EFSA) ve Türk Gıda Kodeksi, GDO’lu ürünleri sıkı denetliyor. Ancak mesele sadece “zararlı mı” değil; uzun vadede mikrobiyota, bağışıklık ve ekolojik denge üzerindeki etkiler hâlâ tartışmalı. Bilim “doğrudan toksik etki yok” diyor, ama halk “artık tat değişti” diyor. Bu iki gerçeklik arasında güven duygusu kayboldu. Sorun sadece gıda değil, şeffaflık.

Katkı maddeleri, ambalaj kimyasalları ve jelatin

Bugün çocuklar yalnızca yemek yemiyor; farkında olmadan kimyasal maruziyet de yaşıyor. Plastik şişelerden, renkli ambalajlardan, parlatıcılardan… Ftalatlar ve BPA gibi maddeler, vücutta östrojen benzeri etki yaratarak erken ergenliği tetikleyebiliyor.

Son 15 yılda Türkiye’de kız çocuklarında ergenlik başlangıç yaşı ortalama 9,5 yaşa kadar indi. Bu sadece biyolojik değil, psikososyal bir alarm.

Bilim diyor ki:

* Obeziteyi asıl beslenme şekli belirler, tek bir madde değil.

* Palm yağı, HFCS ve katkı maddeleri “tek başına zehir” değildir; ama aşırı tüketim sistemik zarardır.

* GDO’lu ürünlerde doğrudan toksisite yok, fakat gıda güvenliğinde izlenebilirlik esastır.

Ama Türkiye gerçeği diyor ki:

* Etiketsiz üretim hâlâ yaygın,

* Reklam kontrolü zayıf,

* Okul kantinlerinde şekerli içecek satılıyor,

* Aile bilinçli ama zaman baskısı altında.

Gerçek koruma, bireysel farkındalıkla başlar ama devlet politikasıyla güçlenir. Bu mesele sadece gıda değil; bir toplumun beden bağımsızlığı ve gelecek sağlığı meselesi.

Bir çocuk evde tencere yemeği kokusunu duyabiliyorsa, hâlâ umut var.

Bir anne “etiketi okumayı” öğrendiyse, bir nesil kurtulabilir.

Bir devlet “şeffaf üretim” ilkesini yerleştirdiyse, sağlık politikası başarıya ulaşır.

GDO’lu gıdalar, palm yağı, katkılar, hormon söylentileri…

Hepsi birer parça; ama tablo bütünüyle insanın doğadan kopuşunun hikâyesidir.

Unutmayalım:

Çocuğumuzun tabağı yalnızca bugünün değil, geleceğin aynasıdır. Ve geleceğin kaderi, mutfakta pişen her kararda gizlidir.”