Ve gün geceye döndüğünde, ilmek ilmek dokursun tüm hislerini yüreğine...
Kaçmaya çalıştığın her bir düşünce, dikilir karşına bende varım dercesine..
Kaç hayalden vazgeçtik... Ve kim bilir kaç defa yenildik..
Her yenilgi kırıp dökse de hayallerimizi, kaç defa yeniden dirildik....
Kimi zaman öfkelendik, kimi zaman hüzünlendik...
Oysa ki çoğu zaman yüreğimizin zarafetine inanarak yenildik...
Merhameti kuşandık zırh misali, kimi zamanda öfkenin gücüyle sınandık...
"Bu olmamalıydı" dedik kendimize ve kim bilir kaç defa kabuğumuza çekilmek istedik...
Hüznün damıttığı saatlerde, lugatımıza "yeniden yapabiliriz" i ekledik....
Sessizce sevdik, uzaktan... Hiç olmayacağını bildiğimiz bir hikâyenin kahramanı gibiydik...
Başkasını sevebilir korkusuyla irkildik..
Ve kimi zaman sessizce besledik zihnimizi, sessizliğin adımlarıyla yükseldik...
Yüreğimizin sesini susturmanın yollarını arasak da, aslında tek sığınağın yüreğimiz olduğunu öğrendik...