Keşkelere sığdırdık yüreğimize sığmayan hayalleri...
Söylemeseydim, yapmasaydım, dinlemeseydim, gitmeseydim.... Keşke...
Daha mi farklı olurdu her şey... Bir bilinmezliğin içinde debenip durduk bir ömür... Aklımız hep diğer seçenekte kaldı....
Peki ya tüm seçeneklerin sonu aynı ise... Hiç düşünmedik değil mi....
Hayata kafa tutmanın yersiz olduğunu anlamamız için daha kaç keşke'yi sığdırmamız lazım lugatımıza...
Kaç cümlenin sonunda kullanmalıyız ömrümüzü heba ettiğimiz hayallerin uğruna...
Ve bir an gelir ....
Keşke'ler bırakır yerini neyse'ye...
Neyse der geçeriz bir süre daha...
Yeni bir hayal kurar, onun peşinden koşmaya başlarız yeniden...
Yolun sonunu düşünmeden, keşfetmeye başlarız yeni bir coğrafyayı... Büyük bir heyecanla...
Sonunun farklı olabileceğini düşünerek çıkarız aynı yola...
Zamanı geldiğinde, o kelime ile tamamlarız yolculuğumuzu bir bankta...