Yüreğimdeki dehliz

Garip bir boşlukta savruluyorum günlerdir...
Boğazıma yapışan kelimeler yakıyor genzimi... Cam kırıkları ile dolu her bir cümlem.. dişlerimi sıkarak, dilimi kanatarak susuyorum...
Söyleyeceğim tek bir söz , herşeyin sonunu getirecek gibi... Korkuyorum....
Bugüne kadar kimseyi kaybetmekten korkmayan ben, ilk defa korkuyorum....
Zihnin karmaşası ve yüreğimde susmak bilmeyen bir çığlık..
Düşüyorum...
En dibe çakılmanın ne demek olduğunu biliyorum... Fakat bu defa farklı diyorum içimden... Bu defa yüreğim teslim kelimelere....
İçin yanarken buz gibi durmanın ne demek olduğunu öğrendim çünkü sayesinde...
Ve kimbilir kaç hayale teslim ettim yüreğimi, içinde onu barındıran....
Hiç haberi yoktu değil mi.... Onsuz onu yaşamanın ne demek olduğunu öğrenemedi hiçbir zaman...
Ne yüreğimi gördü, nede sessizliğimden anladı..
Oysa ki ben kendimsiz yaşamanın ne demek olduğunu öğrendim onunla... Her nefes alışımda içimden kimbilir kaç defa geçirdim ismini , dehlizin karanlık duvarları arasında...
Yüreğimde koca bir dehliz.... Onu saklamak isterken , kayboldum boşlukta...
Dehlizin son sözleri bunlar..
Suskunluğun içine sakladığım bir alfabeyfi ismin... Sahi duydun mu sustuklarımı...